«Η πίστη μου στον έρωτα; Μα ποια πίστη είν’ αυτή; Δεν έχω μείνει πιστή σε κανέναν έρωτα».
Κι όμως θ’ αγαπήσει τον Καρυωτάκη.
Από παιδί την προσανατόλιζαν μέσα στο τούνελ του αποβλακωτικού συναισθηματισμού. Αυτή όμως δε μένει εκεί να πεθάνει στα σκοτάδια του. Καλπάζει και βρίσκει την έξοδο. Την έξοδο που πραγματοποιούν οι σημερινές γενιές. Και βγαίνει επιτέλους στο γυμνό φως που της αποκαλύπτει μια έρημο. Είναι το αύριο της ανθρωπότητας. Το δικό μας σήμερα, αν προτιμάτε. Τι θα κάνει εκεί η Πολυδούρη, ολομόναχη; Θα πιστέψει πώς το πρόσωπο ενός ποιητή τόσο κλειστού, τόσο σαρκαστικού σαν του Καρυωτάκη, είναι ο άλλος οργισμένος, ο καινούριος Αδάμ. Και πως οι δυο τους θα 'ναι, όχι οι πρώτοι διωγμένοι, μα οι πρώτοι αυτοεξόριστοι, οι πρώτοι φυγάδες της κόλασης προς τον παράδεισο της αυτογνωσίας. Και, φυσικά η πλάνη της είναι απροσμέτρητη.