Είναι γνωστό ότι οι «Κύριες Δόξες» του Επίκουρου χρησίμευαν ως εγκόλπιο για τους μαθητές της διδασκαλίας του Κήπου. Φαίνεται όμως ότι κυκλοφορούσαν και άλλες συλλογές επικούρειων αποφθεγμάτων, όπως εκείνη που ανακάλυψε ο ερευνητής Καρλ Βότκε το 1888 στην βιβλιοθήκη του Βατικανού, ενταγμένη μέσα στο χειρόγραφο «Codex Vaticanus Graecus 1950» του 14ου αιώνα.
Η συλλογή αυτή καθιερώθηκε έκτοτε με τον πανεπιστημιακό τίτλο «Gnomologium Vaticanum Epicureum» αλλά είναι γνωστότερη ως «Επίκουρου Προσφώνησις».
Το κείμενο του «Gnomologium Vaticanum Epicureum» περιλαμβάνει ογδόντα επικούρειες «δόξες», παρόλο που αρχικά, από λανθασμένη εκτίμηση, αριθμήθηκαν ογδόντα μία και το σφάλμα παραμένει μέχρι σήμερα, με τη διπλή αρίθμηση της 56ης δόξας.
Η λέξη «δόξα» με την αρχαία ελληνική έννοια σημαίνει «ιδέα, φήμη, προσδοκία, φιλοσοφική πρόταση». Στην περίπτωση των επικούρειων αποφθεγμάτων ισχύει η τελευταία ερμηνεία.
Οι εβδομήντα έξι δόξες της συλλογής αποδίδονται στον Επίκουρο, τρεις στον Μητρόδωρο και μία στον Έρμαρχο. Δέκα τρεις από αυτές τις ξαναβρίσκουμε ανάμεσα στις σαράντα Κύριες Δόξες, που μάς κληροδότησε ο Διογένης Λαέρτιος. Όλες οι άλλες είναι πρωτότυπες και πλουτίζουν τις γνώσεις μας γύρω από την επικούρεια σκέψη, ενώ δεν λείπουν και οι έμμεσες αναφορές στην εποχή και στον βίο του Δάσκαλου του Κήπου.