Τρία από τα σωζόμενα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας μάς παρέχουν το σύνολο σχεδόν των πληροφοριών σχετικά με την αρχαία Ροδιακή Μυθολογία, κι αυτά είναι το Πέμπτο Βιβλίο της Ιστορικής Βιβλιοθήκης του Διόδωρου του Σικελιώτη, ο Έβδομος Ολυμπιόνικος του Πινδάρου και βέβαια η Ιλιάδα του Ομήρου (ραψωδίες Β και Ε), ενώ σποραδικά εντοπίζουμε συμπληρωματικές πληροφορίες και σε άλλα κείμενα όπως στην Περιήγηση του Παυσανία, στα Γεωγραφικά του Στράβωνα, κ. ά.

Σύμφωνα λοιπόν με τα κείμενα αυτά, μετά την συντριβή των Γιγάντων, ο Ζευς βάλθηκε να μοιράζει στους Ολύμπιους τις διάφορες περιοχές της Γης. Ο θεός Ήλιος όμως έλειπε κι έτσι δεν πήρε καμία περιοχή. Ο Ζευς προσφέρθηκε τότε να ξανακάνει τη μοιρασιά αλλά ο Ήλιος είδε ένα όραμα: Ένα υπέροχο νησί αναδυόταν από τα γαλανά νερά του Αιγαίου πελάγους. Έτσι είπε στον πατέρα των θεών ότι προτιμούσε να πάρει το νησί που θα έβγαινε την επομένη το πρωί από τη θάλασσα.

Πράγματι την άλλη μέρα τα χαράματα πρόβαλε μέσα από τη θάλασσα το ωραιότερο νησί του κόσμου, η Ρόδος. Και ο θεός Ήλιος μαγεμένος από την ομορφιά της, βιάστηκε να τη θερμάνει με τις ακτίνες του.

Από τότε η Ρόδος είναι το νησί του Ήλιου, κι από τον έρωτα του Ήλιου με τη Ρόδο γεννήθηκαν οι Ηλιάδες: ο Όχιμος, ο Κέρκαφος, ο Μάκαρ, ο Ακτίνος, ο Τενάγης, ο Τρίοπας, ο Κάνδαλος και η Ηλεκτρυώνη.

Αξιότερος απ’ όλους ήταν ο Τενάγης, ο οποίος επινόησε νέους τρόπους καλλιέργειας της γης αλλά και νέες μεθόδους ναυσιπλοΐας,

 

Ως αρχαιότεροι κάτοικοι της Ρόδου αναφέρονται οι Τελχίνες, με διπλή καταγωγή. Άλλοι από την Κύπρο και άλλοι από την Κρήτη.

Η λέξη «τελχίν» ή «τελχίνος» ετυμολογείται από το ρήμα «θέλγω», που σημαίνει «προσελκύω και μαγεύω με τα έργα των χεριών μου», ενώ το ίδιο ρήμα έχει και τις έννοιες του «αποχαυνώνω», «ναρκώνω», «καταπραΰνω», «παρηγορώ», «παρέχω ηδονή».

Με την έννοια αυτή οι Τελχίνες  είναι οι μάγοι, οι γόητες, που με τα έργα των χεριών τους προκαλούσαν το θαυμασμό, την ηδονή αλλά και την αποχαύνωση των άλλων ανθρώπων…

Ένα βιβλίο με όλες τις πηγές της αρχαίας Ροδιακής Μυθολογίας…