Τον 4ο μ.Χ. αιώνα η ρητορική βρισκόταν ακόμη σε άνθηση. Η πλειονότητα των λόγων που συνέγραφαν και εκφωνούσαν οι ρήτορες της ύστερης αρχαιότητας ωστόσο δεν αφορούσαν πια τα κοινά ούτε απευθύνονταν συχνά στο "δήμο".
Ήταν λόγοι τιμητικοί ή παραινετικοί που αφορούσαν κυρίως δημόσια πρόσωπα (αυτοκράτορες, κρατικούς αξιωματούχους κ.ά.). Ο "Αντιοχικός", τον οποίο ο ρήτορας Λιβάνιος συνέθεσε και εκφώνησε το 360 μ.Χ. προς τιμήν της γενέτειράς του, της Αντιόχειας, αποτελεί εξαίρεση, και αρκετά πρωτότυπη μάλιστα. Από τη μια μεριά ο λόγος απηχεί κλασικές αξίες, όπως η φιλοπατρία, η συμμετοχή στα κοινά, η μέριμνα για μια δίκαιη κατανομή του πλούτου. Από την άλλη μεριά όμως ο λόγος αποτελεί πρόδρομο ενός νέου λογοτεχνικού είδους, της "εκφράσεως", μιας εξιδανικευμένης περιγραφής που επρόκειτο να ανθήσει στα βυζαντινά χρόνια.