Διτομο ολοκληρωμένο έργο

Σκληρόδετο/ Χρυσοτυπία στα εξώφυλλα και στις ράχες.

Ο Richepin αναφέρει στην εισαγωγή μεταξύ άλλων:
«Επάνω στα παλιά τελετουργικά, τα πελασγικά και τα σημιτικά, οι πρώτοι έλληνες έχουν εφεύρει, για να κατορθώσουν να τα κατανοήσουν και να τα εξηγήσουν, μύθους παραμύθια, τα οποία άρεσαν στην πλούσια και γόνιμη φαντασία τους. Και οι ποιητές τους και οι καλλιτέχνες τους που χρησιμοποιούσαν αυτούς τους μύθους και τα παραμύθια, μπορούσαν να τους μετατρέπουν όπως τους άρεσε.

»Εκτός από μερικές πολύ σπάνιες εξαιρέσεις, όπως η οικογένεια των Ασκπληπιάδων (γιατροί, απόγονοι του Ασκληπιού) και των Ευμολπιδών (Ελευσίνια Μυστήρια), δεν υπήρχε κάστα ιερωμένων, που να αποτελείται δηλαδή, από παπάδες εξουσιοδοτημένους. Όπως και όλοι οι άλλοι αξιωματούχοι, οι Αθηναίοι ιερείς εξελέγοντο με εκλογές, ήταν αντικαταστατοί και τέλος, ήταν πολίτες με υποχρεώσεις, στρατιωτικές και πολιτικές, όμοιες με των άλλων πολιτών. Οι θύται εξελέγοντο, κατά προτίμησιν, κυρίως από τους μαγείρους, σαν πιο εξεσκημένους στη σφαγή και τον τεμαχισμό των ζώων που θυσίαζαν στους θεούς.»

Οι μεγάλες τελετές δημόσιας λατρείας συνίσταντο από καλλιτεχνικές και πλαστικές εορτές, τραγούδια, χορούς, θεατρικές παραστάσεις, των οποίων οι οργανωτές ήσαν επαγγελματίες ειδικοί, ποιητές και καλλιτέχνες, και των οποίων οι κομπάρσοι προήρχοντο από το μεγάλο πλήθος.»

Από αυτές τις διαπιστώσεις προκύπτει φανερά – δεν είναι έτσι; – πως οι Έλληνες δεν είχαν ποτέ αυτό, που οι μοντέρνες κοινωνίες μας και άλλες αρχαίες κοινωνίες είχαν συλλάβει και εφαρμόσει με το όνομα ή τη μορφή της ανεγνωρισμένης από το κράτος θρησκείας….»